ضرورت همبستگی خیابانی: بلوچستان تو آبه، بازم رژیم تو خوابه!
درحالیکه ده‌ها شهر کشور زیر قدم‌های معترضان همچون سیل در نوردیده میشود، سیستان_و_بلوچستان فقرزده اما غرق در سیلابی واقعی است.
جنوب استان، یکی از بدترین سیل‌های تاریخ معاصر را به خود دیده. بسیاری از روستاها زیر آب رفته‌اند و صدها روستای دیگر راه ارتباطی‌شان به کل قطع شده. سیل، آلونک‌های کاه‌گلی و کپری و سیاه چادرها را با خود شسته و بُرده. همه‌جا سرما است و قطع برق و تاریکی.
زمین‌های زراعی زیر آب است و لاشه‌های دام در گِل و لای غوطه‌ور. «ما جزو ایران نیستیم؛ فقط موقع رأی‌گیری جزو ایرانیم»، این را نوجوانی بلوچ با چهره‌ای آفتاب‌سوخته می‌گوید که تا زانو در آب ایستاده. سرزمینی که سهمش محرومیت است و نداری، حالا سیل همان نداشته‌ها را هم با خود بُرده.
فاجعۀ سیل فروردین این بار در سکوت خبری تکرار میشود. این درحالیست که احتمالِ سیلاب در نیمۀ دوم سال می‌رفت؛ از وزارت نیرو گرفته تا سازمان هواشناسی، همه و همه فقط «پیش‌بینی» می‌کردند. اما سیل که آمد، همان حرف‌های تکراریِ «غافلگیر شدیم» از رسانه‌های دولتی تکرار شد! باز هم داستان امکانات ناچیز هلال احمر و بحرانِ «ستاد بحران» و کمبود لودر و بولدوزر و بیل مکانیکی. یک طرف «هپکو»ی تشنۀ تولید ماشین‌آلات راهسازی و طرف دیگر، سیل و بهانۀ نبود ماشین‌آلات! تا اینجا فقط قایق صیادان و کمک‌های مردمی به نجات این مردمان بلازده آمده. سپاه و «سربازان وطن» که همیشه آمادۀ شلیک به سوختبران_بلوچ اند، این روزها مشغول سرکوب در نقاط دیگرند.
اما هیچ چیز این سیل هم مثل سقوط هواپیما «طبیعی» نیست: امتناع از لایروبی رودخانه‌های فصلی؛ نبود سیل‌بند؛ فقر و خانه‌های کپری، بیمارستانی که با یک بارندگی، سقف «سی سی یو»اش بر سر بیمار آوار میشود و...
سیل اخیر دقیقاً نتیجۀ رژیم سرمایه‌داری است که چند ساعته ۲۰۰ میلیون یورو به جیب سپاهش میریزد، اما ۱۰ ماه فرصت تدارک برای مقابله با سیل برایش کافی نیست!
همبستگی با سیل‌زدگان سیستان و بلوچستان، مسئولیت معترضان است.
همزمانی سیل سیستان و بلوچستان با جنایتِ نظامی رژیم و اعتراضات مردمی دو روز اخیر، باعث شده که فاجعۀ سیل کنونی در این استان با کمترین پوشش خبری مواجه شود و این یعنی بایکوت خبری محروم‌ترین و تحت‌ستم‌ترین اقلیت‌های ایران آن‌هم در یکی از بدترین لحظات بحرانش. هیچ زمانی بهتر از امروز که دوربین‌های خبری به روی معترضان فیکس شده نیست برای آنکه در خیابان با شعار همبستگی‌مان ثابت کنیم که متحدان واقعی مردم فقرزدۀ سیستان و بلوچستان چه کسانی هستند و مبارزه‌شان علیه کلیت سیستمی است که فقر و ستم و سرکوب را سهم ما کرده و در صدر آن اقلیت‌های تحت ستم و در حاشیه.
